Dewy

Achteraf gezien ben ik altijd hormoongevoelig geweest maar de jaren tijdens de overgang die hebben mijn leven zodanig beïnvloed dat ik er perioden geen zin meer in had om verder te gaan. Veel heb ik destijds geïnternaliseerd; bang om niet geloofd te worden in al mijn klachten en bang om alles kwijt te raken waar ik zo mijn best voor heb gedaan; een vreselijk eenzaam proces.

Groeiremmers

Voordat ik mijn pubertijd inging kreeg ik 2 jaar lang groeiremmers in de vorm van oestrogenen om mijn groei te laten stoppen. Ook is er gebleken dat je hierdoor op latere leeftijd onvruchtbaar kan worden maar daar was toen niets over bekend. Ik ben altijd wel gevoelig geweest voor stemmingswisselingen, had maandelijks veel pijn tijdens mijn ongesteldheid en ook kreeg ik in de pubertijd last van hormonale migraine. Ik heb een paar keer de pil geprobeerd maar kon er niet goed tegen, mijn migraine werd alleen maar erger, dus ik stopte ermee.

​

Ik deed mijn ding en was aan het overleven

Na mijn studie aan het grafisch lyceum ging ik werken en op latere leeftijd ben ik gaan studeren aan de Universiteit. In mijn twintiger jaren kreeg ik met regelmaat uit het niets paniekaanvallen. Via de GGZ werden diverse soorten medicatie uitgeschreven die mij niets hielpen. Oxazepam hielp mij enigszins voor de rust maar mijn paniekaanvallen bleven er doorheen komen, ik dealde er maar mee. Naast mijn paniek ontstonden er op een gegeven moment hele heftige vermoeidheidsaanvallen, dit kon dagen aanhouden. Depressief was ik toen nog niet, had wel last van stemmingswisselingen en was sneller geïrriteerd, mijn migrainepatroon veranderde ook en ik kreeg last van ernstige slaapproblemen. Deze waren zo ernstig dat ik slaapmedicatie kreeg. Derealisatie aanvallen deden ook zijn intrede. Ik deed mijn ding en overleefde, ik raakte gewend aan hoe vreselijk ellendig ik mij altijd voelde. De link met hormonen legde ik toen nog niet. Ik ben een binnenvetter en praat niet graag over wat mij bezighoudt of hoe ik mij werkelijk voel, dus droeg ik een masker. Ik voelde me vreselijk eenzaam.

POI

Rond mijn 30ste veranderde er wezenlijk iets. In mijn laatste jaar lukte het mij niet meer om mijn studie af te maken want ik raakte mezelf compleet kwijt. Mijn motivatie en passie voelde ik wegglijden. Dat was iets wat ik niet herkende van mezelf omdat ik een eindeloos doorzettingsvermogen heb. Als ik iets wilde dan ging ik ervoor. Ik was op en wat voelde ik mij slecht. Ik kreeg steeds meer last van nervositeit, raakte snel overprikkeld, mijn geheugen werkte niet goed meer en mijn paniekaanvallen en angstgevoelens namen toe. De psychische klachten hield ik voor mezelf. Ik trok mij ook veel meer terug en ging niet meer naar vrienden toe. Na herhaaldelijk bloedonderzoek bleken mijn hormonen alle kanten op te gaan. Ik had ook al een paar keer geopperd dat ik in de overgang zou kunnen zitten maar daar was ik veel te jong voor zei mijn huisarts. Bij de gynaecoloog kwam eruit dat ik POI (Prematuur Ovarieel Insufficiëntie) heb, wat wil zeggen dat ik voor mijn 40ste in de menopauze terecht zou komen. Ik kreeg een ‘sorry’ van mijn huisarts omdat hij jarenlang aan SOLK (Somatisch Onvoldoende Verklaarde Klachten) dacht. De kans op een zwangerschap zou nu heel erg klein zijn, al zou ik het willen. Mijn kinderwens ging aan mij voorbij. Ik was alleen en de situatie was er ook niet naar om een kind op de wereld te zetten. Achteraf heb ik heel erg veel spijt dat ik niet eerder over kinderen heb nagedacht. De 8 jaar daaropvolgend waren een regelrechte kwelling.

Zoveel klachten

Ik raakte bijna alles kwijt; mijn toekomst, vrienden zag ik steeds minder, studiegenoten, hobby’s etc. Paniekaanvallen, angst, depressieve perioden, onrust, stemmingswisselingen, razende gedachten die niet meer stopten, derealisatie aanvallen, brainfog, onrust, vermoeidheid, duizeligheid, visual snow, woede-uitbarstingen, nachtelijke paniekaanvallen voerden bijna de hele maand de boventoon en nog een hele reeks aan andere klachten waaronder ook typische en atypische overgangsklachten en nieuwe vormen van migraine; de lijst was lang. Door alle hormoonschommelingen die daarmee gepaard gingen had ik bijna geen goede weken meer. Ik snapte niks meer van mezelf en artsen ook niet en ik werd amper ergens in geloofd.

​

Geen officiële PMDD-diagnose, maar ik heb het wel

Via de FB-groep PMDD Nederland kwam ik er zelf achter dat ik ook PMDD heb. Lichamelijk en psychisch voelde ik me vreselijk en niemand die naar het totaalplaatje keek. De depressieve perioden namen toe en dat kwam en ging ook net als met alles, het was net een achtbaan om gek van te worden. Mijn laatste gynaecoloog die wel op de hoogte van PMDD was kon mij geen officiële PMDD-diagnose geven omdat ik richting menopauze ging vanwege mijn POI. En toch weet ikzelf dat dit zeker meespeelt. Ik ken mijn lijf toch het beste. Het is alsof ik hier een verhaal ophang wat niet over mij gaat, alsof ik het verzin, alsof het mijn eigen schuld is. Zij schreef mij de Zoely voor, helaas werden mijn klachten alleen maar erger. De HRT die ik nu gebruik zorgt er wel voor dat ik wat stabieler ben en niet meer die hele diepe dalen inkelder en alle kanten opga, hoewel het zoeken naar een juiste instelling van mijn HRT nog steeds een hele uitdaging is.

Ik had mijn leven totaal anders voorgesteld

Ik heb voor alle afzonderlijke psychische en lichamelijke klachten in de afgelopen twintig jaar heel veel artsen gezien. De peri-menopauze zijn voor mij de jaren geweest met de heftigste klachten waarin mijn depressieve perioden op zijn ergst waren. Onmenselijk! Nu ik op jongere leeftijd al in de postmenopauze zit ben ik zeker kalmer en rustiger geworden. Ik had mijn leven totaal anders voorgesteld en daardoor zit ik nu in een heel lastig pakket waar ik ‘doodongelukkig’ van word. Mijn brein blijf gevoelig dat merk ik aan alles. Het is en blijft een ingewikkeld verhaal.

Hoop dat is het enige wat mij overeind houdt en het geloof in mijzelf dat ik er ooit heel anders voorstond. Hormonale veranderingen kan naast PMDD nog zoveel meer triggeren. Mijn vader had last van angst -en paniekaanvallen en het scheen dat hij daar last van kreeg tijdens zijn pubertijd, dus dat gegeven zal ik altijd met mij meedragen en dat sterkt mij ook dat ik weet dat ik hormonaal gevoelig ben en dat genen zeer waarschijnlijk een grote rol speelt bij PMDD. Deze hele periode heeft mij wel veel inzicht gegeven in mezelf en mijn leven en dat is soms heel confronterend. Aangezien ik een positief ingesteld mens ben hoop ik dat mijn nabije toekomst er anders uit komt te zien.