Frederike

Vanaf mijn 15eben ik elke maand in de war geweest van terugkerende sombere en zelfs suïcidale gedachten. Meerdere keren heb ik uiting gegeven aan die suïcidale gedachten omdat ze zo echt en waar aanvoelen en ik er radeloos van werd. Ik heb zo vaak hulp gezocht en diverse diagnoses gekregen maar niks hielp. En de diagnose PMDD heb ik pas afgelopen maart gekregen.

Ik ben van nature optimistisch, positief, energiek, nieuwsgierig en sociaal, maar door de pieken en dan weer diepe dalen ben ik ontzettend onzeker geworden en ben ik mijzelf gaan isoleren. En toch ervaarde ik elke maand 1,5 à 2 weken een sombere stemming. Dit was ik helemaal niet! Ik bleef zoeken naar oplossingen, omdat ik voelde dat dit niet klopte. Omdat diverse antidepressiva niet hielpen, begon ik aan zelfmedicatie in de vorm van alcohol en cannabis. Dit werkte alleen meer tegen.

Een postnatale depressie maakte alles erger

Na de bevalling van mijn dochter werden mijn klachten erger en kreeg ik een postnatale depressie. Omdat ik niet wist waar mijn klachten vandaan kwamen, vond ik dat ik mij niet moest aanstellen. In die tijd ben ook meer gaan werken als verpleegkundige in het ziekenhuis, doordat mijn man met chronische pijn niet meer kon werken. De nachtdiensten braken mij echter op, want ik sliep dan nauwelijks.

Ik heb me een aantal keer langdurig ziekgemeld en dacht toen nog dat het aan mijn relatie of aan het soort werk lag. Ik durfde niet te stoppen met alcohol want ik was soms zo angstig en somber dat ik mijn hoofd soms echt letterlijk moest uitschakelen. De alcohol zelf was onprettig dus switchte ik ook regelmatig naar slaapmedicatie of jointjes maar dat hielp natuurlijk niet.

Mijn relatie kwam steeds meer onder druk te staan, omdat mijn innerlijke onrust tot uiting kwam in het obsessieve schoonmaken van ons huis en het tot in detail uitzoeken wat er mis was met mij. Mijn ex opperde een keer dat het opvallend was dat elke keer als ik mijn menstruatie kreeg, ik weer rustig en mezelf werd.

Eindelijk een diagnose, maar geen oplossing

Uiteindelijk ben ik gaan googelen naar hormonale klachten. Toen las ik een stuk van een vrouw met PMDD-klachten en het was alsof ik mijn levensverhaal las – alles viel op zijn plek.

Ik heb de huisarts gebeld en hij stuurde mij door naar de GGZ waar ik een jaar lang op de wachtlijst stond. Bij de GGZ voelde ik mij niet goed geholpen en ik kreeg een doorverwijzing naar de gynaecoloog.

Ik heb mijn cyclus 3 maanden nauwkeurig bijgehouden en hij kon mij daarna direct bevestigen dat ik inderdaad PMDD had. Enerzijds was ik zo opgelucht want ik was niet gek en ik had het dus altijd goed aangevoeld, maar aan de andere kant dacht ik: “En nu dan?”

Leven onder druk

Ik woonde tijdelijk bij mijn ouders, omdat mijn ex en ik, helaas met veel ruzie, uit elkaar zijn gegaan in de tijd dat ik op de wachtlijst van de GGZ stond.

Ik kon geen geschikte woning vinden voor mij en mijn dochter en zo reed ik elke dag zo’n 30km op en neer (in de spits, in de randstad) om mijn dochter naar haar vader te brengen.

Ondertussen was ik heel onzeker geworden en vertrouwde me mezelf niet meer. Hoe moest ik het als alleenstaande moeder redden met al die stemmingswisselingen? Ik voelde me zo angstig en alleen. Als ik aan mijn omgeving probeerde uit te leggen wat PMDD was, bemerkte ik veel onwetendheid over dit onderwerp. Telkens als ik de huisarts in paniek belde, adviseerde hij alleen maar meer antipsychotica in te nemen.

Mijn dagen bestonden toen uit dochter afzetten, werken, dochter ophalen en ’s avonds een opleiding volgen. 's Nachts werd ik vaak wakker met paniekaanvallen en kon niet meer slapen.

Als ik mijn kind dit kan aandoen, hoeft het voor mij niet meer

Op een nacht in mei werd ik weer zo vol in paniek wakker en ik kon alleen maar denken: “Als ik maar weer kan slapen, want ik moet mijn dochter straks nog naar school brengen.” Ik dronk een biertje en viel weer in slaap. Ik stond redelijk uitgerust wakker en was blij nog even geslapen te hebben.

Inmiddels was mijn auto was wel een caravan geworden. Alles wat ik op een dag nodig had lag in die auto. Tijdens de rit naar school hoorde ik wat verschuiven en ik draaide mij eventjes om, bang dat er iets naar voren zou vallen. Toen ik me gauw weer terugdraaide, was de auto voor ons al te dichtbij en knalden mijn dochter en ik er keihard tegenaan.

Terwijl mijn hoofd hard tegen het stuur klapte, kwam mijn dochter met een klein schrammetje op haar wang ervan af. Na politieonderzoek bleek ik nog alcohol in mijn bloed te hebben en we werden allebei naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek. Daar ben ik ben compleet ingestort en ik heb ik diezelfde dag nog een suïcidepoging gedaan in het ziekenhuis. Als ik dit mijn kind kon aandoen, dan hoefde het voor mij niet meer.

Terug bij mijn ouders in huis begon ik weer met drinken, zodat ik niet meer aan dat ongeluk hoefde te denken. Ik verging van de zelfhaat en hield me voor dat ik een vreselijke moeder was, terwijl ik zo'n geweldige dochter heb. Hoe kan ik zo zijn?

Dit of dood

Er gebeurden nog meerdere incidenten in die tijd. Mijn ouders gaven ook aan dit niet meer aan te kunnen en zo heb ik me aangemeld bij een GGZ-instelling in Portugal. Het kon zo niet langer, het was letterlijk dit of dood.

Ondanks dat ik wist dat dit de beste keuze voor me was, viel het afscheid van mijn dochter me zwaar. Ik zou haar zo’n 9 weken niet kunnen zien, maar ik had die tijd nodig om tot rust te kunnen komen.

Mijn lijf zat zo vol stress dat ik soms 2 à 3 keer per maand mijn menstruatie had en niet meer kon slapen van de spanning. De opname was alleen al voor mijn lijf ontzettend goed: geen prikkels, veel rust en regelmatig leven. Ik hoefde even helemaal niks meer.

Langzaamaan begon ik weer te slapen zonder paniek. Ik begon dag voor dag mijn schuld en schaamte los te laten, ook mede door antidepressivum die wél aansloeg. Ik ontmoette lieve en steunende mensen die mij accepteerden en goed genoeg vonden zoals ik ben, dat gaf mij zelfvertrouwen.

Ik merkte wel dat ze ook hier niet echt op de hoogte waren van wat PMDD inhoudt. In de praattherapie probeerden ze de oorzaak te vinden in de opvoeding van mijn ouders. Maar daar ligt het probleem helemaal niet, ik heb juist hele lieve ouders die mij altijd gesteund hebben in alles en nog steeds.

Toekomstplannen

Ik woon nu in een safe house en ben bezig met toekomstplannen maken. Wat mij helpt zijn rust en regelmaat, evenals een gezonde routine met sport, gezonde voeding en voldoende slaap.

Ik ben op alle vlakken bezig om mijn relaties te herstellen: met mijn ouders, mijn ex-man en mijn dochter. Het is verdrietig dat ik mijn dochter nu alleen in de weekenden bij mijn ouders kan zien, maar we bellen heel veel en maken het fijn en gezellig als we samen zijn. We kijken realistisch naar de toekomst en maken plannen hoe we onze dochter straks zo goed mogelijk samen kunnen opvangen en elkaar kunnen ondersteunen. Ik hem met zijn chronische pijn en hij mij met mijn hormonale schommelingen.

Ik heb nog wel sombere gedachten en ga naar de gynaecoloog om verdere behandelopties voor PMDD te bespreken, zoals injecties om in een chemische menopauze te komen. Het liefst zou ik wel willen leren omgaan met de deze diagnose op een natuurlijke manier.

Weten wat er aan de hand is, lucht op

Ik vind het een hele opluchting om te weten wat er elke maand met mij aan de hand was en is. Inmiddels vertrouw ik mezelf ook weer en nu kan ik leren de diagnose te accepteren en naar opties blijven zoeken.

Het grootste cadeau wat ik door de diagnose heb gekregen is het besef dat ik niet gek ben. Ik kon hier niets aan doen en de boze en sombere buien gaan ook vanzelf weer over.

Graag zet ik mijn stem in om PMDD meer bekendheid te geven. Zo heb ik heb vorig jaar meegedaan aan een studie van het Erasmus MC in Rotterdam. Ook geef ik samen met mijn moeder een presentatie voor de meiden op de middelbare school waar ze werkt. Al kan ik maar één meisje 20 jaar aan misdiagnoses en ellende besparen, dan zijn de afgelopen jaar vol ellende en verdriet niet voor niets geweest.