Linda Balk

Ze ontdekt tijdens haar stage voor het eerst dat ze heel goede en heel slechte dagen heeft. Regelmatig zit ze hoog in haar emotie en moet zich ziek melden. Ze schaamt zich kapot. Emoties die ze niet begrijpt en niet de baas kan, zorgen ervoor dat ze, totaal onredelijk, ook tegen haar man uitvalt. Door haar PMDD heeft ze een verhoogde kans op een postpartum depressie na de geboorte van haar zoon. Ondanks alle waarschuwingen vooraf, ziet niemand haar PPD, alleen zij.

Een timide, gevoelig meisje. Beïnvloedbaar, meegaand en perfectionistisch. Kortom een makkelijke prooi voor pesterijen. Ik hoorde nergens bij. Was écht die meid die altijd als laatste gekozen werd met gym. Mijn onverklaarbare huilbuien waren vaak de aanleiding dat ik gepest werd. Rond mijn 16e ervaarde ikzelf voor het eerst dat ik met regelmaat niet happy was. De enige bij wie ik mezelf kon zijn, was mijn beste vriend, maar het gevoel van anders zijn bleef altijd.

Het gevoel van ‘zwakke mientje’

Op de middelbare school heb ik mijn draai nooit gevonden. Als vroege leerling, ging ik op mijn 16e naar het HBO.  In de kleinere klassen van de particuliere opleiding voelde ik me meer op mijn gemak, ondanks mijn grote onzekerheid. De studie betaalde ik zelf, wat me een trots gevoel gaf. Een echte studententijd heb ik nooit gehad, het hoefde van mij niet. Tijdens de stageperiode op een reisbureau ontdekte ik voor het eerst dat ik heel goede en heel slechte dagen had. Regelmatig zat ik hoog in mijn emotie en erger nog, ik moest me vaak ziek melden. In het begin durfde ik dit zelf nog. Later liet ik mijn moeder bellen, ik schaamde me kapot.
Met mijn HBO-diploma op zak, begon ik op mijn 19e bij mijn eerste baan. Ambitieus als ik was, hopte ik van de ene naar de andere. In al die tijd heb ik één heel fijne baas gehad. Hij zag bij iedereen de sterke kanten en wist deze maximaal te benutten. Een echt mensenmens. Mijn PMDD was er wel, maar dat wist ik niet. Op mijn moeilijke dagen stelde hij mij gerust. Doe waar je goed in bent, een tandje minder is oké. Voor mijn gevoel hield hij mij uit de wind op deze dagen. Bij dit bedrijf, leerde ik ook mijn man kennen. Uiteindelijk werd het bedrijf verkocht. Met de overname kreeg ik een mooie uitdaging aangeboden, maar al snel had ik spijt als haar op mijn hoofd. Ik wisselde van baan naar baan en had veel gezondheidsklachten. Nadat ik geholpen was aan hartritmestoornis ging ik weer snel aan het werk. Ambities, weet je nog?!

Niet veel later, op vakantie, kreeg ik buikpijn. Dit ging niet over, ook niet bij thuiskomst. Na wekenlang onderzoek, bleek dat ik fructose malabsorptie had. Een dieet volgde en ik kreeg shots om mijn vitamine D op te krikken. Ik viel zo veel af dat er niet meer over was dan vel over been. In deze tijd stopte ik met de pil en kreeg voor het eerst de Mirena spiraal. Aan de ene kant knapte ik op doordat ik geen hormonen van de pil in mijn lijf kreeg. Minder stemmingswisselingen, de pieken en dalen werden vlakker. Aan de andere kant was het maanden ellende na het zetten van de spiraal. Heftige bloedingen, onregelmatig, buikpijn en veel lichamelijke klachten. Na zeven maanden stabiliseerde het. De link naar het psychische heb ik nooit gelegd, die koppelde ik altijd aan mijn werk of iets anders. Ik was heel onzeker, ook op mijn werk. Doordat ik nooit een normale boterham at i.v.m. het dieet, viel ik zelfs op in de pauze. Heel sterk had ik het gevoel van ‘zwakke mientje’, ik had altijd wat. Die gedachte kon ik niet uitzetten. Mijn contract werd niet verlengd. OMG! Mijn identiteit was mijn werk. Mijn werk was mijn leven. Het bedrijf mijn familie. Wie ben ik nu nog?

Veel te snel stapte ik in een nieuwe baan, wat natuurlijk flopte. Daarna ging ik freelancen. In 2014 startte ik mijn eigen online marketing bureau. Mijn netwerk was blijkbaar zo goed, het groeide razendsnel terwijl ik nooit aan acquisitie deed. Mijn bedrijf is mijn redding geweest. Ik had nog geen idee van PMDD, maar kon mijn eigen tijd indelen. Die vrijheid was onbewust van heel groot belang. Als ik toen wist, wat ik nu weet, was ik nooit gaan groeien.

Lees maar eens, het lijkt veel op wat jij hebt

Mijn man wist van mijn verleden; dat er regelmatig donkere dagen waren, dat ik bij het spoor stond om er een einde aan te maken… Hij deinsde echter niet terug en bleef vol voor mij gaan.
Mijn buien tegen hem, totaal onredelijk. Het is amper te begrijpen dat hij nog bij me is. Zoveel emoties die ik niet begreep en niet de baas kon, waardoor ik tegen hem begon te tieren om mijn verdriet en boosheid te uitten. Vervolgens plofte ik op bed en huilde mijn ogen uit mijn hoofd. De liefde van mijn leven kwam dan rustig bij me zitten en op me in praten. Een hel voor mij, maar zeker ook voor hem. Hij heeft mijn moeder weleens gebeld en gevraagd wat hij met me moest. In 2014 stapten we in het huwelijksbootje en nog altijd zijn we dolgelukkig samen. Hij is mijn rots in de branding.

Eind 2017 is de spiraal verwijderd, we wilden graag een gezin stichten. In de Natural Cyclus app hield ik hiervoor alles bij. Ik had een keurige PMDD cyclus. Kort daarna gaf mijn man me een artikel en zei: ‘Lees maar eens, het lijkt veel op wat jij hebt’. Vol verbazing las ik het. Het leek niet een beetje, het hele rijtje kon ik afvinken. PMDD W.T.F*ck. Alles viel op zijn plek. De informatie die ik erover kon vinden, ben ik gaan lezen.
Onze wens voor een kindje stond bovenaan ons lijstje. Doordat ik zo bewust met mijn cyclus bezig was, wist ik als geen ander wanneer mijn vruchtbare dagen waren. Na de eerste bewuste poging (waarover we erg veel lol hadden) was ik direct zwanger! Eigenlijk kon ik het nog niet weten, maar toch wist ik dat het raak was. Vanaf dag 1 bleven namelijk alle PMDD symptomen weg. De early testen gaven nog geen bevestiging, maar ik voelde me in alles anders. Mijn heks bleef weg.

PMDD zorgt voor veel ellende, maar heeft me ook het mooiste gegeven wat ik ooit gekregen heb. Tijdens mijn zwangerschap ben ik van mezelf gaan houden. Ik heb een week rondgelopen vol van geluk, voordat ik ‘eindelijk’ een positieve test in handen had en mijn man vertelde dat ik zwanger was. Negen maanden zwangerschap, was de beste tijd van mijn leven. Al die tijd geen psychische symptomen, een verademing. Natuurlijk had ik de bekende zwangerschapskwaaltjes, maar deze vielen in het niets bij de hel die ik normaal doorstond.
Een eigen bedrijf, in verwachting en mijn PMDD zoektocht zorgden ervoor dat ik het schrijven weer oppakte. Door mijn PMDD had ik een verhoogde kans op een postpartum depressie na de geboorte van onze zoon. In week 23 heb ik een brief aan mezelf geschreven voor het geval ik in een depressie raakte. Een brief vol liefde, begrip en steun aan mezelf. Al had ik geen flauw idee wat me echt te wachten stond.
Met 37,5 week ging ik met verlof. De vervangster voor mijn werk viel onverwachts uit. De werkrust in mijn hoofd verdween acuut, terwijl de bevalling zich aandiende.

Standje overleven

Direct nadat onze zoon geboren was, werd het hels. De eerste nacht hebben we met het licht aan geslapen, zo bang was ik. I.v.m. mijn hormonen moest de borstvoeding lukken (van mezelf). Na drie dagen kregen we een andere kraamhulp en ook die moest het verduren. Radeloos als ik was, riep ik: ‘Neem het kind maar, ik hoef het niet meer’. Zes weken lang had ik pure paniek en stond ik op standje overleven. Toen pas kreeg ik een slaapmiddel en kon ik terecht bij de hulpverlening. Vanaf dat moment ben ik weer in de pen gekropen. Toch had ik geen rust.

02.00 uur. Mail checken en beantwoorden. Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld. Ik kon me niet overgeven aan vrij zijn, laat staan ziek zijn.
Na zeven weken stopte ik noodgedwongen met de borstvoeding. Door het slaapmiddel kon ik niet meer kolven. Mijn laatste strohalm m.b.t. de hormonen viel hiermee weg. Nog geen 24 uur later ging ik onderuit en raakte in een postpartum depressie.

Acht maanden had ik geen cyclus, daarna liet ik weer de Mirena spiraal zetten. Ik kan niet precies zeggen wanneer de overgang was, want ik zat nog in de depressie, maar na ongeveer 12 maanden kwam PMDD weer opzetten. Ik startte met Estradiol pleisters (oestrogeen).

Niemand zag mijn PPD, alleen ik

Achteraf gezien waren we er op tijd bij en toch ook niet. Vooraf informeerde ik iedereen over PMDD en dat de kans op een postpartum depressie hierdoor groter was. Toch heeft niemand op tijd ingegrepen. Ze hadden me een week na de bevalling samen met mijn zoon moeten opnemen bij de poppoli. Zorgen voor rust en structuur. Ik was voor het eerst moeder, ik had geen idee wat normaal was. Alle hulpverlening zei dat het erbij hoorde en dat het goed kwam. Dat iedereen keer op keer tegen me zei: ‘Je doet het goed, bent net moeder. Dat had ik ook. Ben je niet gewoon te angstig?’ Dat ervaarde ik als heel naar. Het enige wat ik dacht; wanneer komen ze hem halen, ik hoef hem niet. Niemand zag mijn PPD, alleen ik. Dat voelde heel eenzaam. Ik neem niemand iets kwalijk, maar deze valse start in het moederschap heeft mijn leven compleet veranderd.

Mijn man had de eerste week na de bevalling vrij. Zijn tweede week vaderschapsverlof wilde hij later opnemen. Doordat het niet goed met me ging, werkte hij de tweede week een paar uur per dag. Op een bepaald moment dat hij er niet was, huilde onze zoon heel erg. Gek werd ik er van. Ik legde hem in zijn box en belde mijn moeder. ‘Kan dat kutkind zijn jankbek niet houden. Ik trek dit niet, ben het helemaal beu. Ik flikker hem buiten’. Ondertussen sloeg ik de deur van de magnetron keihard dicht.
Pure wanhoop. Ik wist, dit komt niet goed, maar er was niemand die hielp.
Een ander moment heb ik hem krijsend in bed gelegd en laten liggen. Ergens kon ik nog denken, hier ben je veilig terwijl mijn andere gedachte was; ik zet je aan de straat.
Geen idee hoe vaak ik wiegend op de bank zat met hem in mijn armen, krijsend als een speenvarken en ik… ik stond totaal uit. Hopend dat mijn man snel thuis kwam. Het eerst wat ik dan deed, was de baby afgeven aan hem.
Mijn moeder heeft mijn man weleens gebeld.  Het was in de periode dat ik nog kolfde. Mijn zoon lag in de wieg. In een hand het kolfapparaat, met mijn voet aan het wiegen, een krijsende baby… de melk viel op de grond. Ik was helemaal overstuur, belde mijn moeder en die belde mijn man: ‘Ga naar huis, dit gaat niet goed’.

Dit ben jij niet

Na 10 maanden kon ik pas van hem genieten. In die tijd kwam ik via Facebook in contact met andere vrouwen met een postpartum depressie. Dat heeft me geholpen, maar uiteindelijk heeft de GGZ mij het meest geholpen. Ik weet dat er andere verhalen de ronde doen, maar ik had er echt baat bij.
Mijn familie en omgeving hielpen uiteraard ook, daar waar ze konden. Ieder op zijn eigen manier. En niet te vergeten, mijn man. Hij is altijd in mij blijven geloven. Keer op keer zei hij: ‘Linda, het komt goed. Dit ben jij niet. Dit blijft niet zo’. Als ik had geweten dat de tien maanden na de geboorte zo’n hel zouden worden, dan had onze zoon nooit bestaan. Hier had ik nooit voor gekozen.
Het was meer dan zwaar. Door alles heb ik mijn bedrijf moeten opdoeken. De eerste maanden begrijpt iedereen dat, maar op een gegeven moment ben je gewoon moeder. De antidepressiva die ik uiteindelijk kreeg, hielpen gelukkig. Ik begon er liever niet aan, maar veel keus had ik niet meer.

18 maanden later
Toen onze zoon 1 werd, hebben we een groot feest gehouden, maar toen was ik er nog niet. Pas na 18 maanden kon ik zeggen:  ‘Nu is het klaar met de postpartum depressie’.
In die 18 maanden heb ik vaak gedacht: ga ik hem niets aandoen? Nu vraag ik me weleens af of hij er niets aan overhoudt. Al is het nu totaal niet aan hem af te zien, gelukkig. Hij is nu ruim 2 jaar oud en ik geniet volop van hem; peuterpubertijd of niet. Hij is mijn wereld.
Na mijn depressie ben ik naar een psycholoog gegaan. Mijn postpartum depressie moest ik een plek geven, voordat ik verder kon.

De rest van mijn leven zwanger

Eerlijk is eerlijk. Mijn zwangerschap was een fantastische tijd. Ik heb er echt van genoten. Door mijn zwangerschap had ik geen PMDD klachten, dus laat mij de rest van mijn leven maar zwanger zijn.
Inmiddels heb ik er vrede mee dat er geen tweede kindje komt. Ondanks dat we altijd zeiden dat we maar één kind wilden, spookte het stiekem door mijn hoofd; als de eerste er is, komt er vast een tweede. Dat hebben we nu echt losgelaten. Het is het risico niet waard.
De juiste hormoonbalans blijft een zoektocht. Na de bevalling plakte ik iedere drie dagen een oestrogeenpleister. Dit was niet genoeg, dus nu gebruik ik ze om de dag. Naast anticonceptie zorgt de Mirena spiraal voor de progesteron die ik nodig heb. Mijn PMDD klachten zijn weer terug, zelfs een tandje erger dan voor de zwangerschap. Mijn helweek beleef ik intenser en is nu vijf dagen i.p.v. vier. Als bonus heb ik tegenwoordig ook twee tot drie helse dagen tijdens de eisprong en de hele maand pijnlijke borsten.

PMDD en de overgang zijn geen vriendjes. Door veel kennis te vergaren, zal ik zelf de regie moeten houden. Er is niemand die me helpt, alleen als ik zeg wat ik wil of nodig heb. Er is simpelweg geen of te weinig kennis op dit gebied. Een ding weet ik zeker: ‘Ik wil nooit meer een depressie’. Dus zal ik het zelf moeten doen. Ik ben onlangs gestart met extra HRT in de vorm van Utrogestan. Blijven zoeken, blijven strijden. En in de tussentijd geniet ik elke dag meer van mijn zoon en mijn gezin!

Update van Linda - Augustus 2023

"Vanaf de stabiele HRT ging het een hele tijd goed. Tot het in 2022 toch écht niet meer ging. Na een enkeltje ambulance besloot ik dat het genoeg was geweest. In September 2022 begon ik met een GnRH traject. Hoewel dit even leek te helpen, bleken zowel de Zoladex als Lucrin injecties bij te vroeg en steeds sneller uit te werken. Qua medicatie was ik uitbehandeld. Geen alternatieven meer."

"In Mei 2023 zijn mijn eierstokken, baarmoeder, eileiders en baarmoederhals verwijderd. Al vanaf dat ik wakker werd op de recovery wist ik; het is voorbij! Toch ga ik deze operatie nooit snel aanraden. Je levert het één in voor het ander. Ik heb absoluut geen spijt, er was immers geen alternatief meer, maar ik ben er nog lang niet. Mijn rouwproces en verwerking begint nu pas. Ik moet mezelf compleet opnieuw uitvinden. Toch is mijn levensmissie om PMDD op de kaart te zetten alleen maar groter geworden! Want ik weet nu óók hoe fijn het leven kan zijn!"

Update van Linda - November 2023
"Het vinden van de juiste balans in HRT was een uitdaging maar het is gelukt! In Oktober 2023 ben ik gestart met Testosteron en dit was voor mij de "missing piece". Ik voel me een compleet nieuw mens. Linda 2.0. En ik geniet daar elke dag opnieuw van. Bizar hoe anders mijn leven nu is. PMDD is levenslang; ik ben afhankelijk van de HRT en dat is soms best spannend, zeker als medicatie ineens niet leverbaar is. Maar ik heb weer vertrouwen in de toekomst; op naar een nieuw begin in 2024!"

​

"Aan andere mensen met PMDD zou ik willen meegeven: geef nooit op! Blijf knokken voor de juiste behandeling. Het is het écht waard en ik geloof oprecht dat uiteindelijk voor iedereen de puzzel te leggen is."